Uit de praktijk:
“De waterval van woorden stopt, ik zie aan zijn gezichtsuitdrukking dat ik een rake vraag heb gesteld. Ik blijf stil, mijn cliënt ook.
Op het moment dat hij gaat praten, breekt zijn stem en kan hij even niks zeggen.
Hij moet huilen. Een doorbraak is een feit. Ik laat hem huilen en reik hem de doos met tissues aan”
Als coach ben ik blij voor mijn cliënt. Want het betekent dat hij zichzelf mag ervaren zoals hij zich voelt. Dat de emoties die hij heeft er mogen zijn. De eerste keer huilen tijdens een traject is bijna altijd een keerpunt.
Huilen is een teken van zwakte voor velen. Ik vind het een teken van kracht. De kracht van kwetsbaarheid.
Nu huil ik vrij makkelijk(soms zelfs iets te makkelijk), maar ik weet dat het niet voor iedereen zo makkelijk is. Op huilen zit vaak veel gêne en schaamte, vooral bij mannen.
Soms uit je je verdriet door boosheid. Achter die boosheid zitten vaak tranen. En soms uit je je verdriet pas als iemand anders je daarin spiegelt of als je geraakt wordt door muziek of een ontroerende film. Huilen kan aan het begin zelfs fysiek pijn doen. Rondom je keel en je hart kan het zwaar en dicht voelen. Je tranen kunnen letterlijk prikken in je ogen. Misschien voel je zelfs dat je wat moeilijker kunt ademhalen.
Huilen is de eerste emotie die we uiten als we worden geboren. Het is bij de geboorte een geruststellend geluid als de baby direct gaat huilen als teken van leven. Huilen is aan het begin van ons leven ook de enige emotie die we kunnen communiceren.
Met huilen geeft een baby aan ongemak te voelen in de vorm van pijn, honger, alleen voelen. In de loop van ons leven leren we huilen vaak af.
Lachen en huilen liggen dicht bij elkaar. Je herkent vast wel dat als je echt ontzettend moet lachen, je dichtbij huilen kan komen.
Lachen mag, huilen niet, terwijl het ook een reflex is op iets wat je raakt. Dus, laat gaan die tranen, mijn zegen heb je. Uit je hart leven lukt niet als er een dikke laag verdriet omheen ligt.
Als we de tranen binnen houden, houden we stress in ons systeem. In onze tranen van verdriet zit het stresshormoon cortisol dus als we onze tranen laten gaan ontladen we letterlijk onze stress. Elke keer als we de tranen binnenhouden, bouwen we steeds meer laagjes verdriet en stress op. Dat kan de boel aardig op slot zetten waardoor er lichamelijke en mentale klachten kunnen ontstaan.
Huilen ontlaad, zoals een onweersbui de lucht kan ontladen. Het schoont op, het doorbreekt de blokkade en je kunt je behoorlijk opgelucht voelen na een huilbui. En die ontlading zorgt ervoor dat je weer verder kunt. Ontlaad jezelf en schaam je niet meer voor je tranen. Je maakt jezelf letterlijk schoon.
Photo by Tom Pumford on Unsplash
